Η δική μου ιστορία με το ψήσιμο – & kebab με Λαχανικά

Η δική μου ιστορία με το ψήσιμο – & kebab με Λαχανικά

Το ψήσιμο ήταν πάντα κάτι περισσότερο από ένα απλό χόμπι για μένα. Ίσως να το αγαπώ και περισσότερο κι απ’ το μαγείρεμα στην κουζίνα. Είναι συνδεδεμένο με τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις – με παιδικά καλοκαίρια, με αυλές, με μυρωδιές και ανθρώπους.

Θυμάμαι ακόμη τη γιαγιά μου να ψήνει πιτσούνια, κοτόπουλα και παϊδάκια σε μια μικρή ψησταριά με κάρβουνα, κάτω από τον ίσκιο της αυλής. Κι εγώ, μικρό παιδί με το βρακάκι, να τσιμπολογώ με λαχτάρα. Ο παππούς μου σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στην αγορά μόνο και μόνο για να διαλέξει τα καλύτερα παϊδάκια... για την εγγονή του. Πόσες εικόνες, τι αναμνήσεις!

Μεγαλώνοντας, αυτό το "μικρόβιο" μεγάλωσε κι αυτό μέσα μου. Οι γονείς μου πάντα ψήνανε, και σχεδόν κάθε οικογενειακή ή φιλική συνάντηση περιλάμβανε σούβλες και τσίκνα. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, έγινα κι εγώ "ψήστρια". Και μάλιστα, καλή. Το λέω με περηφάνια – ξέρω να ανάβω κάρβουνα, να τα συντηρώ, να ψήνω σωστά. Από πάρτι και τραπεζώματα μέχρι Κυριακάτικες συνάξεις φίλων, έχω βρεθεί πίσω από τη σχάρα αμέτρητες φορές.

Πολλοί απορούν: «Μα, πώς μια γυναίκα ξέρει να ψήνει τόσο καλά;»
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το ψήσιμο θεωρείται… αντρική υπόθεση. Ακόμα και στα καταστήματα, όταν κοιτάς ψησταριές, σε κοιτάνε λες και μπήκες να ρωτήσεις για μπουζί. Λες και η θέση σου είναι στον νεροχύτη.

Τα τελευταία χρόνια, το μόνο που με στεναχωρούσε ήταν πως στην πόλη δεν είναι πια εύκολο να ανάψεις κάρβουνα. Ο κόσμος έγινε –ας το πούμε κομψά– υπερ-παράξενος. Έτσι, το ψήσιμο έγινε σπάνια πολυτέλεια.

Και κάπου εκεί, ήρθε η σκέψη: μήπως να δοκιμάσω υγραέριο; Μπουκάλες; Φιάλες; Με τρόμαζε η ιδέα. Μου φαινόταν "ξενέρωτη" εναλλακτική. Και αν μυρίζει το κρέας υγραέριο; Αν δεν έχει τη γεύση που ξέρω;

Αλλά η επιθυμία μου να ψήσω ξανά με νίκησε. Και τόλμησα.

Και... ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα!

Όχι, δεν είναι κάρβουνο.
Αλλά δεν περιμένεις να "ανάψουν" τα κάρβουνα.
Δεν πνίγεσαι στους καπνούς.
Και το κυριότερο; Ψήνεις νόστιμα, τίμια και πιο υγιεινά, χωρίς τις βλαβερές ουσίες των κάρβουνων.

Εκεί που ψήναμε 3-4 φορές τον χρόνο, τώρα ψήνουμε 3-4 φορές την εβδομάδα. Σε 15-20 λεπτά το φαγητό είναι έτοιμο – και πεντανόστιμο.

Αγαπάμε το κάρβουνο. Το κρατάμε για το χωριό, για τις ξεχωριστές περιστάσεις. Αλλά για την καθημερινότητα, ναι, το υγραέριο ήρθε και έμεινε.

Και για να κλείσω όμορφα, σου δείχνω το πρώτο μας γεύμα από τη νέα μας "ψήστρα":